Going Another Side #7 - Lorenzo

SHE is the one I liked before. The time tells that everything was changing including our feelings.

Palagi kaming magkasama ng mga katropa ko. Sila Rey, Francis, Arthur, Ace, Leo, Mark, Uly at Marcus. Minsan, magakaksama rin kami sa tuwing magalalro ng online games.

“Mga pre, tara laro tayo,” aya ni Rey. “4 v 4, oh, kami nila Lorenzo, Francis tsaka Mark,” dagdag niya matapos kaming akbayan.

“Tara, tara!” sabi ni Frances.

Matapos ang ilang oras, nanalo ang team namin dahil sa malalakas ang ginamit naming mga character.

‘Ma, andito na po ako,” sabi ko nang makauwi ako matapos ang game namin. Habang nagtatanggal ng sapatos ay biglang nagsalita si Mama.

“Anong oras na, Lorenzo?” agad ko siang nakita at makikita kong nanonood siya ng T.V. Siguro ay hinihintay niya ako.

“Anong oras na at ngayon mo lang naisipang umuwi?” dagdag pa niya.

“May ginawa lang po kami sa school. Kailangan na po kasing tapusin kaso nalowbatt po ako kaya hindi ako nakapag-chat o text,” dumiretso ako sakusina at kumuha ng baso at ng maiinom.

“Umuwi ka nang maaga bukas. May pupuntahan tayo,” narinig ko na nawala na ang tunog na nanggagaling sa T.V. at sa tingin ko ay pinatay niya na. Nakarinig ako ng yabag ng umaakyat sa itaas. Hindi na ako nagtanong pa kung saan at baka mas lalo lang humaba ang usapan.

PUMASOK ako ng maaga kinabukasan nang maaga kinabukasan dahil may kailangan talaga kaming tapusin.

            “Lorenzo,” isang pamilyar na boses ang bumugad sa akin ng maibaba ko na ang aking bag.

            “O, Faye, bakit?”

            “Tignan mo ‘to, dali,” aya niya matapos ilabas ang cellphone sa bulsa niya. Agad siyang umupo at ganoon din ang ginawa ko. Aligaga siyang parang merong hinahanap na anong bagay doon.

            “Tignan mo ‘to oh,” pinakita niya sa akin ang naka-display na picture sa cellphone niya. Ako iyon at mayroong effects na bulaklak sa ulo. “Ang ganda mo pala,” kasabay noon ang kaniyang malakas na pagtawa. Nakita ko na naman ang tawang iyon.

            Hindi ko alam kung ano ang espesyal sa tawang iyon pero kakaiba iyon sa iba kong narinig.

            Nang mag-uwian na kami ay agad akong nagtungo sa fast food chain na sinabi sa akin ni Mama.

            “Sa’yo ‘to Lorenzo,” sabi ni Mama habang dinudulugan ako ng pagkain.

            “Mama, si kuya oh,” usal ni Kelly kay Kian. Si Kelly ang bunso naming kapatid.

            “Kian, huwag mong awayin yang kapatid mo,” pangaral ni Mama. Agad silang natahimik nang magsalita si Mama. “Matuto kayong magbigayan.”

            Agad din kaming umuwi matapos naming kumain doon. Agad kong binuksan ang phone ko at nahiga sa kama. Pinindot ko ang gallery ng cellphone ko ngunit habang nagmamasid ay may napansin akong isang larawan. Pinidot koi yon at nag-zoom iyon sa screen.

            Her eyes. Her lips. The way she act to me. Her reasons. My mistakes. I thinking about the time that we are together.

HER name was Athena. We are so close to each other, before, but we used to be close only. No attachment. No feelings. Just bestfriend. At iyon ang akala ko.

            “Athena,” tawag ko sa kaniya habang may ginagawa siya. “Sorry, baka naistorbo kita,” breaktime naman ngayon at hindi pa siya bumababa para kumain.

            “Hindi. Ayos lang. Sabi mo kanina gusto mo ako kausapin, bakit?” sabi niya at agad akong kinabahan.

            “Athena…” bumuntonghininga ako at sinabing “gusto kita.”

            Nakita kong natigilan siya at agad na nag-angat ng tingin sa akin. “Hindi ko alam kung paano pero yun ang gusto kong sabihin sa’yo.

            “Lorenzo,” narinig kong sambit niya sa pangalan ko. “Yo are not aware that I like someone too?” Agad na binambo ang dibdib ko sa sinabi niya. Ang kaninang araw na nagbibigay-init lang sa akin ay unti-unting pumapso sa akin. Hindi ako makagalaw, stucked of what she said.

            “You know, Lorenzo, there are many girls that are better than me for you,” hindi. Hindi. Ikaw ang gusto ko. “Yes, your handsome, but hindi ako ang para sa’yo. I’m sorry. Bababa muna ako,” agad niyang sinarado ang kaninang bukas na bag niya at lumabas ng kwarto namin.

            Naiwan akong nakatulala at tinitignan ang dinaanan niya. Bakit ganun? Bakit hindi ako masaya?

            Ilang araw kaming hindi nagpapansinan ni Athena. Minsan ay nahuhuli niya akong sumusulyap sa kanya pero iniiwas niya ang tingin niya.

            Araw-araw din ay napapansin kong palagi siyang may hawak na cellphone at may tina-type. Minsan naman kapag breaktime ay may kausap siya. Until one day, nakita kong namumula ang mga mata niya. Umiiyak siya.

            Umupo ako sa aking upuan at pinagmasdan ko siya sa malayo. Tumayo siya at unti-unting pumupunta sa aking pwesto.

            “Lorenzo,” narinig kong tawag sa akin ni Athena.

            “A-Athena…” nauutal kong sambit. “Bakit?”

            “Pwede ba tayong mag-usap? Wala pa namang teacher,” sabi niya. Agad akong tumango at sinundan siyang naglakad palabas ng kuwarto.

            Dinala niya ako sa isang bench malapit sa building namin. Malawak ang grounds kaya nakikita kong maraming estudyante ang nakaupo rin sa ibang mga bench.

            Marami akong naririnig kay Athena magmula noong una pa man. Kahit yung ibang mga kaibigan ko rin ay may sinasabi tungkol sa kanya. May ilan na nagsasabing plastic siya at hindi marunong makisama. Kapag ako ang nakakarinig noon, nalulungkot ako para sa kanya.

            Magkaibigan kami ni Athena pero hindi na simula nung umamin ako sa kanya. Nalaman kong nagka-boyfriend siya sa ibang klase bagay na ngayon ko lang napansin din sa kanya. Minsan ay masaya siya at minsan naman ay hindi.

            Alam kong masayahin siya at totoo siya sa sarili niya. Sa tuwing kausap ko siya dati, ipinapakita niya sa akin kung sino talaga siya malayo sa sinasabi ng iba. Mas nararamdaman kong totoo siya sa sarili niya.

            “Lorenzo, nag-break na kami,” agad niyang hinawakan ang mga pisngi niya at naririnig ko ang paunti-unting hikbi niya.

            Ayoko na nasasaktan siya ng dahil sa iba. Hinayaan ko siyang maging masaya sa iba nang mga panahon na iyon pero sa pagkakataon iyon ay hindi na.

            Unti-unti kong inilapit ang aking mga braso sa kanya at marahan ko siyang niyakap. Naramdaman kong inihilig niya ang kaniyang ulo sa akin at doon umiyak. “Sorry… sorry…” mabuti at kakaunti lang ang tao simula kanina at ayokong makitang ganito siya dito.

            “Wag ka nang mag-sorry. Hayaan mo na siya. At ayokong umiiyak ka ng dahil sa kanya.”

NAGING abala kami ng ilang buwan at lumipat na kami ng lugar. Malayo na kami sa isa’t isa pero hindi namin hinahayaang hindi kami magkita kahit ganoon.

            “Hi, I’m Lorenzo Tellavera. Nice to meet you,” maikli kong sabi at agad na nilandas ang patungo sa upuan ko. Ayoko ng maraming tao ang nakatitig sa akin. Hindi ako sanay. Nang matapos ang oras na iyon ay agad na nagsibabaan ang iba dahil breaktime na.

            Binuksan ko ang bag ko at binuksan ko ang cellphone ko. Nilagay ko ang earphone sa aking tenga at nakinig ng kanta. Nagulat ako ng may kumalabit sa akin. “Kumain ka na? Tara sabay tayo,” sabi ng babaeng iyo at nagulat ako na may tao rin sa likod niya. Pamilyar siya sa akin pero hindi ko maalala kung saan iyon.

            Tumango ako dahil gusto ko ring magkaroon ng mga kaibigan dito. Bumaba kami at nang makapili ng kakainin, umupo kami sa isa sa mga upuan doon at nagsimulang kumain. Tahimik ang naging pagkain ko noon at ganoon din sila. “Salamat,” sabi ko ng makaakyat kami at makabalik sa aming mga upuan.

LUMIPAS ang ilang mga araw at naging maayos na ulit si Athena. Minsan ay magkasabay kami kumain o minsan naman ay pumunta sa ibang lugar. Naging masaya kami sa isa’t isa not knowing na nahuhulog na ulit ako sa kaniya. Mahal ko na siya.

            “Can you be my girlfriend?” Nasa harapan ko ngayon si Athena at natigilan siya sa sinabi ko.

            “I know na may pagkakamali tayo sa isa’t isa but we can fix it together, just trust your heart to me. I want to be with you. I’m here to love you and protect you. I know I’m not the perfect man for you but let me be the one to do. “

            Unti-unting umagos ang luha niya at naramdaman kong lumapit siya sa akin at marahan akong niyakap. “Yes. I want to be your girlfriend.”

            Kinalas ko ang pagkakayakap niya sa akin. Tinignan ko ang kaniyang mala-anghel na mukha. “Thank you and I love you.”

NAKAHIGA ako ngayon at inaalala ang lahat ng nagyari sa akin. Ano ba ‘tong ginawa ko? Tama kaya ang naging desisyon ko?

May pag-aalinlangan ba ako? Those I regret all the things that I have done?

Naging kami pero nasa sa amin ang desisyon. Hindi sapat.

Nadala ako na baka pag naging kami ay makalimutan niya ang nakaraan niya. Alam ko na nakakulong pa rin siya na kung saan siya nasanay. Nasasaktan ako para sa kanya.

3 araw. Maikli pero hindi ko alam kung tama. Nag-uusap kami tungkol sa mga bagay na kinakatakutan niya pero hindi ko alam kung ako ba o siya ang natatakot sa aming dalawa.

Sa ikatlong araw, pumunta kami ni Rey sa isang parke. Siguro oras na para may mapagsabihan ako ng nararamdaman ko. Hindi ko kayang mag-isa sa lungkot na dala-dala ko.

Inilahad ko kay Rey ang lahat ng bagay na meron sa amin ni Athena. Isang malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ko matapos maikuwento sa kanya ang meron sa aming dalawa ngayon.

“Tama kaya ang ginawa ko, pre?”

“Masakit sa part ni Athena na kayo pero hindi mo siya mahal. Nagmumukhang pinapaasa mo lang siya,” sabi ni Rey. May kung ano sa akin na hindi tinatanggap ang sinasabi niya. Tama ba siya? Ako ba o siya?

“Kasi pre, hindi ka nagiging totoo sa sarili mo, kaya hindi mo masabi kay Athena,” napayuko ako sa sinabi niya. Malakas ang sapak ng katotohanan. Sa puntong iyon ay tama siya, ako ang mali.

KINAUMAGAHAN, gumising ako nang walang ibang bagay na gusto. Ititigil ko na. Ayoko na. Tama na.

Nakipagkita ako kay Athena sa karaniwang lugar na tagpuan namin. Nandito ako at naghihintay sa isang puno malapit sa isang building. Malilim sa ilalim ng punong ito kaya sakto ang init na ibinibigay ng araw sa puwestong ito.

Unti-unti kong nakita ang anino ng naglalakd patungo dito. Sa paglalakad niya pa lamang ay nakilala ko na agad siya.

Nang makapunta siya sa harapan ko, saka ako nag-angat ng tingin. Napakaamo ng mukha niya at wala pa ring pinag-iba. Siya pa rin ang taong ginusto ko at minahal ko.

“Athena, pakiramdam ko… wala nang patutunguhan ‘to. Kaya mas mabuti pa na… itigil na natin ito….” sa wakas ay nasambit ko rin ang bagay na hindi ko masabi-sabi. Parang may kung anong tinik sa aking nawala. Ang dating saya at tuwa sa tuwing makikita siya ay wala na. As I see her now is like nothing, a strange feeling before.

“Alam ko na sasabihin mo ‘yan. I’m sorry,” nang mag-angat ako ng tingin sa kanya, nasa malayo ang tingin niya.

“Sorry din kasi… hindi ko kaya. Hindi natin kaya,” matapos magtama ang paningin namin ng sabihin ko iyon ay agad siyang napayuko.

“Isang beses lang ako magso-sorry. Hindi ito katulad ng isang milyong sorry na pinagsisihan ko yung ginawa ko para sa’yo.”

At sa araw na iyon, ang dalawang pusong nagmahal sa isa’t isa ay pinagtagpo ng pinandalian at pinaglayo ng pangmatagalan.

ANG una kong impresyon kay Faye ay masungit o mataray. Like she have that personality or attitude that I don’t want to anyone. Pero nagkamali ako. One of her traits na nagustuhan ko sa kanya ay ang pagiging palabiro niya pero nauuwi lang ako sa pagka-badtrip.

            “Alam mo ba Lorenzo kung bakit mainit?” Nakangiti niyang tanong sa akin.

            Agad na kumunot ang noo ko sa sinabi niya. “Bakit?”

            “Kasi ang hot ko.” Sa pagkakasabi niya noon ay hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Matuwa o mainis. Sinamaan ko siya nang tingin ngunit nabigla ako sa ginawa niya. Tumawa siya. Napatigil ako at napatulala sa kanya. May kakaiba sa tawa niya. May naiiba.

UMAGA noon at nagising ako nang hindi maganda ang pakiramdam. Naiirita ako at nawawalan ng gana sa kung ano ang ipinapagawa sa akin.

            Nagsimula ito nang magkaroon kami ng practice sa play namin. Aligaga ang lahat sa mga naka-assign sa kanilang gawain. Kailangan nang makita ang finalized output ng play na ito. Isa si Faye sa mga kasamahan ko sa play na iyon. Masaya ang aming grupo habang gumagawa dito pero hindi ako.

            Sa tuwing nag-uusap sila ni Larry, at sa tuwing tumatawa silang dalaw, may kung ano sa akin na hindi ako natutuwa. Nangingibabaw ang inis na nararamdaman ko.

            Nang minsan naman akong pumasok at nakasuot ng knitted na black jacket, sinabihan ako ni Faye na ‘feeling oppa.’ Mas lalo akong nainis sa sinabi niya. Panget ba itong suot ko? Hindi ba bagay? Hindi ba niya ma-appreciate man lang?

            Nagre-rehearse na kami dahil bukas na ang performance ng play na ito. Nang makita ko si Faye na naroon, nagsimula na akong mainis. Kinuha ko ang cellphone ko at agad na binuksan ang games na naka-install dito. Wala akong balak makipag-usap sa kahit na kanino.

            “Pre,” nagulat ako ng bigla akong tapikin ni Rey sa balikat. “Pwede ba tayong mag-usap?” Hindi ko alam kung bakit bigla akong nilapitan ni Rey pero ayos na rin iyon. May mapagasasabihan na naman ako ng nararamdaman ko.

            “Parang kanina ka pa ata hindi umiimik. May problema ba pre?” Napatitig ako sa sinabi niya. Hindi ko maibuka ang bibig ko. Nauubusan ako ng salita. “Meron ba?”

            “Meron, pre… Naiinis ako.”

            Kumunot ang noo niya at agad na napasulyap sa loob ng kuwarto na tanaw mula rito. “Kanino naman pre?”

            “Kay Faye.”

            “O, bakit ka naman sa kanya naiinis?”

            “Hindi ko alam pre, eh,” agad akong napayuko.

            Nag-angat ako ng tingin sa kanya. Nakikita ko sa mata niya na may ibig sabihin kung bakit ako naiinis. “Alam mo kasi pre, ganito yan, eh, it’s either galit or naiinis katalaga sa kanya o nagugustuhan mo na siya. Alin sa dalawa, pre?”

            Naging matunog ang paglunok ko sa sinabi niya. “Hindi ko alam, pre.” Nilayo ko ang tingin ko dahil napapahiya ako sa iniaasta ko.

            “Hindi pwedeng ganun, pre. Dapat pag-isipan mo. Huwag mo hayaang mainis ka sa kanya. Pero kung may ibang rason, sa tingin ko ay… gusto mo siya.” Nang marinig kong may tumawag sa kaniya sa loob ay agad siyang tumingin sa akin. Nangungusap. Tinapik niya ako sa balikat at pumasok sa loob ng kuwarto.

            Hanggang sa pag-uwi ay napapaisp ako sa sinabi ni Rey. Tama kaya siya sa sinabi niya?

            Napagtanto kong hindi ako naiinis sa kanya kung hindi sa mga taong nakapaligid sa kanya at lalo na sa mga lalaki.

PAGKAUWING-PAGKAUWI ko ay ay agad kong binuksan ang Messenger ko at hinanap ang contact niya. Nakita kong kulay green ang bilog sa profile picture niya, nakabukas siya ngayon at nagpe-Facebook.

            Nang makausap ko siya sa personal ay tumatawa lang siya. “Lorenzo, naku,” nakangiti niyang sabi sa akin.

            “Seryoso ako sa sinabi ko, Faye,” sinsero kong sabi sa kanya. Agad kaming napatitig sa isa’t isa. Ang kaninang ngiti ay naging saya ng puso ko.

LOVING someone is a challenge. You need to survive and win both of your heart. Masasaktan ka kung matatalo mo siya at nanalo ka.

            Just like loving a person, marami tayong dapat matutunan sa buhay. We need to understand who we are and what are we going to do.

            Minahal ko noon si Athena pero mas natutunan ko kung paano magmahal ng dahil kay Faye. She realized to me that our past didn’t made who we are in the present. Masaya akong nandyaan siya to guide me, to teach me and to love me. In the end, ang pusong minsang nag-isa ay nahanap ang pusong nawawala.